เจตจำนงที่ผมได้ดำริตั้งแต่ต้นแล้วว่า "สักวันหนึ่งผมจะสร้างบล็อกเป็นของตัวเองและจะบรรยายความรู้สึก มโนทรรศน์ ความเห็น รวมไปทั้งข้อมูลๆต่างที่อยากจะเผยแผ่ไปสู่สายตาผู้คน" และแล้วผมก็ได้ทำตามโนประสงค์ที่ได้คิดเอาไว้ตามปณิธานที่มุ่งหวัง
ด้วยสติปัญญาและการดีไซน์ของผมเองคงจะเกิดขึ้นไม่ได้ นอกจากน้องสาวคนหนึ่งที่ช่วยบอกและตกแต่ง (decorate) ต่างๆ ซึ่งมีนามว่า "จิ๊บจ๊อย สาวหมอแคน เมืองหมอลำ" มันอาจจะไม่สมบูรณ์หรือเลิศเลอ perfect ในสายตาคนอื่น แต่สำหรับผมแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนหล่อหลอมมาจากจิตวิญญาณ
แรงบันดาลใจที่อยากจะทำมัน เกิดขึ้นจากสองนักเขียน นักสร้าง ที่ทำให้ผมเกิดการกระตุ้นที่อยากจะทำอะไรออกมา อยากจะเป็นอนุชนเดินตามท่าน ซึ่งผมพูดได้อย่างเต็มปากว่าท่านคือ “อาจารย์ทางโลก Cyber ของผม”
คนแรก เจ้าของนามปากกาว่า "ประดาบ" เขาคนนี้ คงเป็นที่รู้จักกันดีในคอการเมือง ซึ่งกล้าต่อกรกับพวกเหล่าอำมาตย์ เผด็จการ ในยุค คมช. รุ่งเรือง ปลายปากกาของเขา เมื่อได้ตะหวัดปากกาเมื่อไหร่ ก็เหมือนกับคมมีดที่คอยทิ่มแทง ลิ้วล่อ อำมาตยา ทั้งหลาย แม้ว่า เขาจะเก็บดาบ ออกจาก โลก Cyber เหลือไว้แต่บทความ แต่ขอให้รับรู้ไว้เถิดว่า ประดาบยังตราตรึงในใจผมเสมอ
คนที่สองคือ คุณพิพัฒน์ ผู้เป็น Blog writer สำหรับนักศึกษาไทยผู้สนใจภาษาอังกฤษ ยอมรับครับว่า ด้วยความตั้งใจและความมุมานะของท่าน ได้เกิดมหพลานุผลเป็นอย่างมากแก่ตัวผมและคนอื่นๆที่สนใจ ขอคาระวะท่านทั้งสองด้วยจิตคารวะ ครับ
ผมไม่สนใจหรอกว่าจะมีคนเข้ามาอ่าน หรืออ่านแบบไม่ตั้งใจอ่านหรือไม่ แต่สิ่งที่ผมได้ทำลงไป มันคือความตั้งใจที่อยากจะกระทำ มันเหมือนกับการร้องเพลง ก็เมื่อเราร้องไม่สนใจว่ามีคนฟังหรือเปล่า แต่ในขณะที่เราร้องมันแสดงออกถึงความรู้สึกว่า เรามีความสุขกับการ้องเพลง
ผมไม่สนใจหรอกว่า ถ้าหากใครคนหนึ่งจะมองว่าผมบ้า แต่ถึงอย่างไรก็แล้วแต่คนบ้าอย่างผมก็ไม่ได้ไประราน ลิดรอน เบียดเบียนคนอื่น ผมสนใจแค่เพียงว่า สิ่งที่ผมทำนั้นมีความสุขและไม่ได้เป็นความทุกข์กับคนอื่น อย่างที่โบราณเขาว่า “ทำนาบนหลังคน”
ด้วยสติปัญญาและการดีไซน์ของผมเองคงจะเกิดขึ้นไม่ได้ นอกจากน้องสาวคนหนึ่งที่ช่วยบอกและตกแต่ง (decorate) ต่างๆ ซึ่งมีนามว่า "จิ๊บจ๊อย สาวหมอแคน เมืองหมอลำ" มันอาจจะไม่สมบูรณ์หรือเลิศเลอ perfect ในสายตาคนอื่น แต่สำหรับผมแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนหล่อหลอมมาจากจิตวิญญาณ
แรงบันดาลใจที่อยากจะทำมัน เกิดขึ้นจากสองนักเขียน นักสร้าง ที่ทำให้ผมเกิดการกระตุ้นที่อยากจะทำอะไรออกมา อยากจะเป็นอนุชนเดินตามท่าน ซึ่งผมพูดได้อย่างเต็มปากว่าท่านคือ “อาจารย์ทางโลก Cyber ของผม”
คนแรก เจ้าของนามปากกาว่า "ประดาบ" เขาคนนี้ คงเป็นที่รู้จักกันดีในคอการเมือง ซึ่งกล้าต่อกรกับพวกเหล่าอำมาตย์ เผด็จการ ในยุค คมช. รุ่งเรือง ปลายปากกาของเขา เมื่อได้ตะหวัดปากกาเมื่อไหร่ ก็เหมือนกับคมมีดที่คอยทิ่มแทง ลิ้วล่อ อำมาตยา ทั้งหลาย แม้ว่า เขาจะเก็บดาบ ออกจาก โลก Cyber เหลือไว้แต่บทความ แต่ขอให้รับรู้ไว้เถิดว่า ประดาบยังตราตรึงในใจผมเสมอ
คนที่สองคือ คุณพิพัฒน์ ผู้เป็น Blog writer สำหรับนักศึกษาไทยผู้สนใจภาษาอังกฤษ ยอมรับครับว่า ด้วยความตั้งใจและความมุมานะของท่าน ได้เกิดมหพลานุผลเป็นอย่างมากแก่ตัวผมและคนอื่นๆที่สนใจ ขอคาระวะท่านทั้งสองด้วยจิตคารวะ ครับ
ผมไม่สนใจหรอกว่าจะมีคนเข้ามาอ่าน หรืออ่านแบบไม่ตั้งใจอ่านหรือไม่ แต่สิ่งที่ผมได้ทำลงไป มันคือความตั้งใจที่อยากจะกระทำ มันเหมือนกับการร้องเพลง ก็เมื่อเราร้องไม่สนใจว่ามีคนฟังหรือเปล่า แต่ในขณะที่เราร้องมันแสดงออกถึงความรู้สึกว่า เรามีความสุขกับการ้องเพลง
ผมไม่สนใจหรอกว่า ถ้าหากใครคนหนึ่งจะมองว่าผมบ้า แต่ถึงอย่างไรก็แล้วแต่คนบ้าอย่างผมก็ไม่ได้ไประราน ลิดรอน เบียดเบียนคนอื่น ผมสนใจแค่เพียงว่า สิ่งที่ผมทำนั้นมีความสุขและไม่ได้เป็นความทุกข์กับคนอื่น อย่างที่โบราณเขาว่า “ทำนาบนหลังคน”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น